Njeriu dhe fytyr' e vet

Njė njeri pa mėnd nė kokė,
mburrej e lėvdohej vetė,
pandehte me tė vėrtetė
q'ish i bukur e s'kish shokė,
ndaj ishte shum' i gėzuar.
Vėrtet pasqyra s'kishte mėshirė
ta tregonte tė shėmtuar.
Po thosh: pasqyra nuk' ėshtė e mirė.
Nga kjo lajthitje qė ta kėrrejnė
dhe tė duket e vėrteta,
gjithė pasqyrat e shkreta
kur i shikon, e rrėfejnė
me njė fytyrė
shumė tė ndyrė.
Qė tė mos shohė kurrė pasqyrė,
ē'punoi miku?
U ngre dhe iku
lark, ndėpėr ara
Pėr fat tė keq, sheh pėrpara
njė liqen tė pashėnuar,
me ujė fort tė kulluar.
Ndė kėta ujė kur u shikua
u zemėrua,
se prap ju duk fytyra
si te pasqyra,
Domethėnė, me njė fjalė,
kjo pėrrallė
Eshtė bėrė
pėr tė tėrė:
pėr veten tonė, tė gjithė ē'jemi
kėtė mendje kemi.
Gjithė njerztė faje kanė,
pėr ne si pasqyrė janė:
ky njeriu
faqeziu
qė qesh o mburr vetėhenė,
ėshtė shpirti yne vetė,
Sa pėr liqenė
ndė vėnd tė shkrete,
me ujėkulluar,
tregon librat qe ke shkruar.